In 2008 heb ik de kunstacademie, specialisatie keramiek, afgerond. In klei werkte ik vooral met de buitenkant, de vorm. Maar ik wilde naar binnen, iets vertellen... Ik onderzocht het begrip 'binnenruimte'. Eerst letterlijk, de ruimtes van een gebouw, later de binnenruimte van de mens; de ribbenkast, de ruimte van hart en ziel. Maar de uitwerking ervan was te afstandelijk. Het moest dichterbij! Verhalen over pijn, verdriet en angst, van mensen om me heen, wilde ik verbeelden. Ik maakte een aantal werken met het thema 'depressie'. Maar het werd míjn beeld van de beleving van de ander en daardoor bleef er nog steeds teveel afstand. Het moet dichterbij! Om me met mijn werk te kunnen verbinden moet ik mezelf als onderwerp nemen, want alleen dan kan ik iets vertellen wat écht is. Mijn eigen geschiedenis en mijn eigen emoties zijn nu het uitgangspunt van mijn beeldende zoektocht. Ik kruip onder mijn eigen huid; waar kom ik vandaan en hoe heeft mij dat gevormd? Ik ontdek dat mijn 'zijn' zich eigenlijk al gevormd heeft in de generaties vóór mij. Ik draag die geschiedenis met me mee, maar voel me vrij om deze om te buigen, te herschrijven, te hechten, te helen.   Jolanda van Iersel